Думаю, что дискуссии о том, с какими нам, учителям, детьми легче, а с какими труднее — в начальных или старших классах — были, есть и будут. Многое тут зависит от настоящего призвания педагога, от его отношения к избранному делу, от той творческой «планки», которую он ставит перед собой.

Мечту быть тренером Владимир Васильевич Прокопович нес через годы. С ней же поступал в Минский институт физической культуры на специальность «Тренер. Учитель», с ней же его заканчивал. И хотя тренером в полном смысле слова так и не стал, а вот настоящим учителем физкультуры, мастером своего дела — это он сумел.

Во время нашего разговора Татьяна Аркадьевна Ярошик о двух вещах говорила трепетно. О школе, которую когда-то закончила. И о профессии, к получению которой всегда стремилась. В ту школу Татьяна Аркадьевна ходит и сейчас. Теперь — как учитель английского языка.

То, что без Ирины Георгиевны Венгура фасад средней общеобразовательной школы №2 г. Житковичи заскучает, — это бесспорно. Именно ее руками и помощников детей ведется благоустройство пришкольной территории. Делают они это с любовью, ведь цветоводство — это главное увлечение Ирины Георгиевны. «Это не обязанность, а так, для души, — призналась Венгура. — То, что дома, то и на работе». Дополню сказанное: дома у этой женщины разнообразие цветов и проявление к ним заботы.

За мужем приехала в наш район Валентина Евгеньевна Бердникович. Оба — уроженцы Минской области — приехали в Житковичи из Любанского района строить свою жизнь. Но Валентина Евгеньевна в нашей с ней беседе все больше о работе говорит, о детях, с которыми она занимается в группе продленного дня, нежели о себе.

Одним из главных людей, причастных к своей судьбе, Ирина Алексеевна Кицура считает свою первую учительницу Аллу Николаевну Рассада. Это она научила тогда еще маленького человека верить в добро. Она же и зажгла его душу мечтой — быть учителем начальных классов…

Што значыць асоба настаўніка ў жыцці кожнага вучня, Надзеі Забеліч тлумачыць не патрэбна. Асабіста на сабе гэта адчула, калі была вучаніцай сярэдняй школы №2 Турава. Аўтарытэт Васіля Бяляя, Марыі Радзіёнавай і многіх іншых педагогаў, якія вучылі яе, і да цяперашняга часу для Надзеі Фёдараўны застаецца непахісным і з’яўляецца тым арыенцірам, да якога хочацца імкнуцца. Хаця ўжо і сама не навічок у сістэме адукацыі. Усё ж больш дваццаці гадоў аддадзена гэтай справе. Прысвяціць сябе такой нялёгкай працы вырашыла яшчэ школьніцай менавіта пад уплывам урокаў сваіх педагогаў.

Адпрацаваўшы трыццаць гадоў прыбіральшчыцай службовых памяшканняў у сярэдняй агульнаадукацыйнай школе №1 райцэнтра, Ніна Чарнушэвіч ніколькі аб тым не шкадуе, бо лічыць, што кожная прафесія важная па-свойму. Галоўнае, каб яна прыносіла карысць людзям.

Бачыць прыгажосць ва ўсім, нават у самых звычайных рэчах, гэтаму вучыць на сваіх уроках школьнікаў Ала Ачапоўская, настаўніца выяўленчага мастацтва.

“Раз, два, тры. Раз, два, тры”, — лічыць настаўніца ў такт танцавальных рухаў, якія выконваюцца групай дзяўчынак. “А цяпер пад музыку паспрабуем”, — працягвае заняткі кіраўнік танцавальнага гуртка “Архідэя”, што працуе ў САШ №1. Вядзе гэты гурток настаўніца гісторыі Таццяна Касінская.

“Школа — мой другі дом”, — так гаворыць пра сваю працоўную дзейнасць настаўніца пачатковых класаў Таццяна Кір’янава.

Гэтага прынцыпу ў сваёй рабоце вось ужо амаль дваццаць гадоў прытрымліваецца прыбіральшчыца гарадской гімназіі Валянціна Касабуцкая.

Нягледзячы на свой параўнальна невялікі жыццёвы і працоўны вопыт, маладой настаўніцы гімназіі Вользе Гурскай пашчасціла пабываць як у многіх мясцінах роднай Беларусі, так і па-за яе межамі, і ў першую чаргу ў Германіі, бо звязала яна свой лёс з вывучэннем і выкладаннем нямецкай мовы.

Валянціна Мятава — адна з самых вопытных педагогаў нашага раёна. Таму і не выпадкова, што гэтая жанчына, нават пайшоўшы на заслужаны адпачынак, як і раней, працягвае дзяліцца ведамі з вучнямі ў Жыткавіцкай гарадской гімназіі. Менавіта сюды два гады таму і запрасілі настаўнікам біялогіі Валянціну Пятроўну.