Таленавіты беларускі народ не дарэмна здаўна прыкмеціў, што галодны чалавек, як да працы, так і да навукі не здольны. Для сістэмы адукацыі раёна тэма забеспячэння гарачым харчаваннем школьнікаў — надзвычай важная тэма. Значнасць яе добра разумеюць у гарадской гімназіі. Тут у сталоўцы працуе штат повараў-прафесіяналаў, якія не толькі ўмеюць смачна згатаваць, але і своечасова да стала падаць. Сярод іх і Таццяна Адамовіч.

Не один год трудится в Житковичском узле почтовой связи Анна Виноградова. Работает на подмене почтальонов, которые уходят в отпуск.

Пра такіх, як дырэктар КСУП «Людзяневічы» гавораць — чалавек справы. Ад прыроды ён надзелены магутнай энергіяй, талентам разумець і цаніць людзей, знаходзіць з імі патрэбнае разуменне і кантакт, і рабіць дабро, умее ў цяжкую хвіліну сканцэнтраваць сілу волі і прыняць правільнае рашэнне. Патрабавальны да сябе, строгі, але справядлівы з падначаленымі. У людзях найперш цэніць чалавечнасць і шчырасць.

Крыху больш за пятнаццаць гадоў таму назад прыехаў з далёкага Гродна працаваць участковым урачом у Людзяневіцкую амбулаторыю Эдуард Васільевіч Кацуба. Тактоўнасць, прынцыповасць, аптымізм, няўрымслівасць, натхнёнасць — вось няпоўны пералік рыс яго характару.

На адрас рэдакцыі газеты “Новае Палессе” нядаўна прыйшоў ліст з Бранска ад Аляксандра Віктаравіча Туцікава. Так склалася, што яго школьныя гады прайшлі ў ваенным гарадку, а затым і ў Жыткавічах. Ен закончыў сярэднюю школу №1 у 1973 годзе, быў сакратаром камітэта ЛКСМБ школы. Затым пакінуў родны горад. Так сталася — назаўсёды. Бацька з маці — Капіталіна Аляксееўна і Віктар Аляксандравіч — жылі на вуліцы Фрунзе, 60. Аўтар пісьма вельмі ганарыцца сваімі роднымі, якія, на жаль, пайшлі ўжо з жыцця. Асабліва — бацькам. Віктар Аляксандравіч Туцікаў працаваў у прафесіянальна-тэхнічным вучылішчы райцэнтра кіраўніком ваеннай падрыхтоўкі, узначальваў партыйную арганізацыю і, магчыма, савет ветэранаў.

Напрыканцы восені ў Новых Залюцічах праводзілі ў апошні шлях Івана Данілавіча Дарафея, апошняга ветэрана Вялікай Айчыннай вайны ў гэтым населеным пункце.

Першыя нашы словы і першыя песні — ад маці. Нават тады, калі было вельмі цяжка, спявала маці і плакала. Дзесьці грымела вайна, лілася кроў, а маці, схіліўшыся над калыскай, спявала-плакала: “Пасею гурочкі ў чатыры радочкі, не бачыла міленькага чатыры гадочкі”. У тыя далёкія пасляваенныя гады маці спявала разам з жанчынамі, ідучы на працу, працуючы, вяртаючыся дадому. І песня дапамагала жыць, працаваць, гадаваць дзяцей, марыць аб светлым будучым”, — гэтыя словы я пачула ад Таццяны Мікалаеўны Купрацэвіч, удзельніцы народнага фальклорна-этнаграфічнага гурта “Пухаўчанка”.

На звонок в дверь квартиры на четвертом этаже открыла седовласая женщина в спортивной одежде, вежливо пригласила: «Проходите, раздевайтесь». И сокрушенно вздохнула, вынуждено пожаловалась: «Вот с пяти утра вымакиваю воду в ванной. Горе, когда за работу берутся халтурщики, после них проблемы не решаются, а, наоборот, обостряются…»

Усё сваё жыццё Іван Максімавіч Шылаў прысвяціў пачэснай хлебаробскай справе. І ніколькі аб гэтым не шкадуе, бо яго праца прыносіла людзям толькі карысць.

Каму-каму а камбайнерам Аляксею Кошману і Івану Кошману з аддзялення “Верасніца” КСУПа “Агра-Прыпяць” за працу на сёлетнім жніве ніколькі не сорамна. У актыве гэтага сямейнага камбайнавага экіпажа 920 тон намалочанага зерня. Камбайнеры і са значна большым стажам не могуць пахваліцца такім намалотам.

Охрана здоровья населения, оказание ему постоянной медицинской помощи – одна из важнейших задач нашего государства.

Большая часть этой работы ложится на плечи среднего медицинского персонала. Не секрет, что от качества работы каждой медицинской сестры во многом зависит состояние больного.

Сакрэт працоўных перамог. Мікалаю Адамавічу Блоцкаму, вадзіцелю аддзялення “Верасніца” КСУПа “Агра-Прыпяць”, ён вядомы вельмі добра. І самае галоўнае, па словах Мікалая Адамавіча, ён і не такі складаны.

Сёлета ў аддзяленні “Верасніца” камунальнага сельскагаспадарчага ўнітарнага прадпрыемства “Агра-Прыпяць” сабралі чатыры з паловай тысячы тон зерня. Чвэрць гэтага аб’ёму выдалі з бункера свайго камбайна браты Іван і Васіль Жыганюкі. Іх працоўны здабытак за гэты ўборачны сезон складае 1228 тон зерня.

Так уж совпало, что в древнем Турове, богатом на талантливых людей, в семье лесничего Ильи Антоновича Саковича 7 ноября 1934 года родился сын Володя. Теперь уже с высоты прожитых 75-ти лет Сакович-младший, Владимир Ильич, видит в этом какое-то доброе предзнаменование, отмечая свой день рождения одновременно с праздником Великого Октября. Ведь его назвали в честь вождя Октябрьской революции Владимира Ильича Ленина.