З даўніх часоў у нашай Беларусі ў высокай пашане быў культ сям’і. Старэйшыя, а затым і іх падросшыя нашчадкі мудра лічылі, што за сям’ёй, у якой лад і згода, і шчасце заўсёды коціцца, нібы след за колам фурманкі. У вёсцы дзеці шапталі адзін другому: “Глядзі, вунь пайшлі тыя дзядзька з цёткай, што хораша жывуць…”

На цяперашні час у Жыткавіцкім РАЎС працуе дваццаць участковых інспектараў. За апошнія два гады іх састаў абнавіўся на 80 працэнтаў. Таму працоўны стаж большасці гэтых супрацоўнікаў складае ад аднаго да трох гадоў. За прайшоўшы год службай участковых выяўлена 2360 адміністрацыйных правапарушэнняў, раскрыта 86 злачынстваў. За 2009 год адзін участковы разгледзеў у сярэднім каля трохсот заяў ад грамадзян.

Па выніках работы за мінулы год у ліку лепшых жывёлаводаў раёна стаіць і прозвішча Антаніны Віткоўскай. Яна працуе аператарам машыннага даення ў камунальным сельскагаспадарчым унітарным прадпрыемстве “Бялёў”. І працуе, як паказаў мінулагодні вынік, жанчына даволі нядрэнна. Летась ад кожнай каровы замацаванай групы яна надаіла па пяць тысяч дзвесце кілаграмаў малака.

Когда началась Великая Отечественная война Чешко Георгию Афанасьевичу исполнилось чуть больше 14 лет. Родился Георгий Афанасьевич 28 ноября 1926 г. недалеко от г.Пуховичи Минской области. В семье он был единственным ребенком. В 1944 году ушел на фронт защищать Родину. А через 27 суток воевал рядовым солдатом в Чехословакии, освобождал Прагу от фашистов.

В середине февраля 1989 года, как известно, из Афганистана были полностью выведены советские войска. Выводом 40-й армии руководил последний командующий генерал-лейтенант Б. Громов, который в числе последних перешел пограничную реку Амударья. Те грозные трагические восьмидесятые годы помнят многие воины-интернационалисты из нашего Житковичского района, которые принимали участие в боевых действиях на территории Афганистана.

Немало пришлось поколесить по военным дорогам и тропам Афганистана воину-интернационалисту Петру Пашевичу.

Столькі гадоў прайшло як савецкія войскі пакінулі Афганістан. Але і да гэтага часу не сціхае ў маім сэрцы боль ад заўчаснай і трагічнай гібелі сына Юры, які загінуў зусім маладым на той вайне.

У сёмым цэху Жыткавіцкага маторабудаўнічага завода панавала рабочая, дзелавая атмасфера, калі мы наведаліся туды разам з намеснікам дырэктара па эканоміцы і па арганізацыі ідэалагічнай работы Канстанцінам Савасценя. Работу наладчыкаў і станочнікаў, якія завіхаліся ля сваіх металаапрацоўчых агрэгатаў, кантраляваў намеснік начальніка цэха Анатоль Гарбарукаў, за плячыма якога немалы вопыт працы на мясцовым прадпрыемстве. Пасля нашай просьбы пазнаёміць бліжэй з прадстаўніком маладзёжнага пакалення, так бы мовіць, “станоўчым героем”, Анатоль Анатольевіч пасля маленькага роздуму падвёў нас да агрэгата, за ім упэўнена шчыраваў высокі, шырокі ў плячах юнак. Паспяваў ён працаваць адразу на трох станках.

У будынку паштовага аддзялення вёскі Хлупін заўсёды шматлюдна. Прыходзяць сюды мясцовыя жыхары не толькі за тым, каб атрымаць паслугі, што аказваюцца гэтай установай, але і за дапамогай пры вырашэнні сваіх надзённых пытанняў. I яе яны атрымліваюць, бо загадчыца аддзялення Ніна Точка, не толькі паштовы работнік, але яшчэ з’яўляецца і даверанай асобай, дэпутатам Перароўскага сельскага Савета.

В Калинковичское локомотивное депо его после срочной армейской службы привел родной дядя Николай Терентьевич, отработавший на железной дороге четыре десятка лет.

Ад Жыткавіч да Беразіны, як кажуць, рукой падаць, не паспееш удосталь налюбавацца пералескамі ды бліскучымі ад снегу і сонца палеткамі, як трэба ўжо збочваць направа, дзе побач з шасейкаю своеасаблівай падковаю (няхай будзе на шчасце!) выгнулася, можна сказаць, у адну вуліцу вёска. Раней на павароце стаяла ўказальная шыльда, а зараз пры ўездзе як месціча, так і заезджага чалавека прыемна лашчыць вока з густам аздоблены знак з дрэва: “Беразіна”. Нібы новы пашпарт выдалі вёсцы, свежанькі, у якім яшчэ, што называецца, і прыгожае, пералівістае чарніла не прасохла…

Адразу агаваруся: у наш час іх дворнікамі называюць па звычцы, для большай зручнасці і паразумення. Бо як нам уяўляецца ранейшы, скажам, дарэвалюцыйны дворнік? Чытаем такі сказ: “На вуліцах высіліся цэлыя гурбы снегу, барадатыя дворнікі ў аўчынных кажухах і валёнках шырокімі драўлянымі лапатамі рассоўвалі іх з сярэдзіны вуліцы”. Так, дворнік у першую чаргу быў фігурай каларытнай. Да таго ж гэта быў паўнапраўны гаспадар двара, які меў ключы як ад падвалаў, так і ад гарышчаў, ад так званага чорнага, запаснога ўваходу.

Калі Давыд Ярмоленка расказвае пра вайну, дык сваіх пачуццяў не саромеецца. Час ад часу з-за слёз, што выступаюць на вачах пажылога чалавека, яму прыходзіцца перапыняць свой аповед, каб узяць сябе ў рукі. І няхай яго баявы шлях вымяраецца ўсяго толькі адной вайсковай аперацыяй, але на яго долю, як і іншых жыхароў краіны, выпала нямала пакут і гора ў тыя далёкія гады ліхалецця.

Анастасия Бандюк из тех пожилых людей, на которых посмотришь –- и сразу проникаешься добротой. Она такая была и по жизни. Словом плохим никого не одарила, всегда честная, на диво добросовестная, исполнительная и очень добрая –- именно так о ней и сегодня вспоминают ее бывшие коллеги. И именно они пожаловали в гости к бабушке Насте с тем, чтобы сказать ей добрые слова по случаю ее девяностолетнего юбилея.