Яшчэ ў мінулым годзе на тры вёскі Савета было дзве школы -дзевяцігодкі. Але пасля ўмяшальніцтва адмоўнай дэмаграфіі з 1 верасня яны вымушаны былі аб’яднацца ў сценах Хлупінскага вучэбна-педагагічнага комплекса дзіцячы сад – базавая школа. Хаця тут і было менш дзяцей, затое будынак не драўляны як у Перарове, ды і гадоў яму не столькі. Да 22 мясцовых вучняў цяпер штодня прыязджаюць на ўрокі яшчэ 26 дзяцей з Перарова, 14 хлопчыкаў і дзяўчынак наведваюць дзіцячы садок. Клопат аб навучанні маладога пакалення ляжыць на 14 педагогах, шэсць з якіх прыйшлі з Перароўскай школы, у тым ліку і дырэктар Іна Дарафей.

Удивительно, но в Переровском сельском Совете все трудовые коллективы, за исключением хлупинского клуба, возглавляют женщины. Успешно руководят они даже в таких привычно мужских сферах как сельское и лесное хозяйство.

У штомесячных справаздачах райсельгасхарчу, дзе характарызуецца дзейнасць жывёлагадоўчай галіны раёна, па велічыні атрыманых прываг на вырошчванні буйнай рагатай жывёлы працаўнікі аддзялення “Хлупін” заўсёды займаюць лідзіруючыя пазіцыі. І сёлета работнікі гэтага структурнага падраздзялення сельгаспрадпрыемства “Ляскавічы” сваімі здабыткамі даказваюць, што яны сапраўдныя майстры па атрыманню высокіх прываг.

На долю Мікалая Васільевіча Сапановіча выпала нямала выпрабаванняў. Такі ўжо лёс іхняга пакалення. Але галоўнае, што ён прайшоў праз іх годна, не скарыўся і не зламаўся, праявіў якасці самай высокай пробы. Нават тады, калі ў адным з баёў паранены сам цягнуў на плячах наводчыка свайго артылерыйскага разліку, таксама параненага.

Он начинал свою работу в ОАО «Житковичихимсервис» на топливозаправщике. Потом был задействован на известковании кислых почв.

Почти четверть века – такой у него стаж, из которого 18 лет отдано пожарной службе в Житковичском РОЧС.

Четыре дочки и сын растут в дружной семье Зновец.

З кожным годам у Жыткавічах прыбаўляецца сядзіб, якім прысвойваецца званне «Дом узорнага парадку». Сёлета ў іх пералік увайшло і домаўладанне Васіля Нямчэні, што знаходзіцца на вуліцы Перамогі. На святкаванні Дня горада гаспадару быў уручаны спецыяльны дыплом.

Он с детства любил сельский труд, как и все в его семье. Можно сказать, как и все люди в его живописной деревеньке Борки, что расположилась возле могучей красавицы-реки Припять, где он родился, где прошло его детство. Живя среди простых трудолюбивых людей Анатолий впитывал в себя необыкновенные, для его еще детского возраста, знания – как любить землю и уметь на ней трудиться, как уважать ее – кормилицу. Подрастая, с годами, парень усвоил простую жизненную истину – человек, где бы он ни жил, славится прежде всего трудом. Примером в этом ему были родители — отец Николай Данилович и мать Ольга Тарасовна, которые достойно трудились в народном хозяйстве.

Фармацевты – это люди, возможно, не самой известной профессии, но именно они своим кропотливым трудом помогают другим сохранить надежду и веру в выздоровление, веру в самого себя и свои силы, веру в лучшее, чтобы побеждать болезни, боли, и подольше оставаться нужным и полноценным в быстротекущих днях жизни… И есть такое учреждение, куда за помощью обращается каждый человек. Это аптека.

О том, что у нее будет большая семья, Люда Евдокимова чувствовала, пожалуй, с самого детства. Вдохновлял пример собственных родителей. По сегодняшним меркам они считались бы многодетными – троих ребят воспитывали в атмосфере взаимопонимания и любви.

Сёлетняе жніво для вадзіцеля КСУП “Чырвоны Бор” Анатоля Макарэвіча адзначалася чарговым працоўным рэкордам. На сваім аўтамабілі МАЗ-556 ён перавёз 737 умоўных тон зерня.

На гэтым жніве камбайнер КСУПа “Бялёў” Мікалай Чэркас, як ніколі, адчуваў падтрымку сваіх родных. У значнай ступені гэта дапамагло яму дабіцца важкага намалоту.

Імёны механізатараў адкрытага акцыянернага таварыства “Тураўшчына” Уладзіміра Кірыловіча і Міхаіла Клімовіча даўно прапісаліся ў ліку лепшых хлебаробаў раёна. І гэтага яны дабіліся дзякуючы найперш стараннай працы на ўборцы зерневых і зернебовых культур. І сёлета гэтыя камбайнеры сярод лідараў раённага працоўнага спаборніцтва на жніве.